پست اول

هوالسلام

مِنَ المُؤمِنینَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ ۖ فَمِنهُم مَن قَضىٰ نَحبَهُ وَمِنهُم مَن یَنتَظِرُ ۖ وَما بَدَّلوا تَبدیلًا

در میان مؤمنان مردانی هستند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده‌اند؛ بعضی پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند)، و بعضی دیگر در انتظارند؛ و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود ندادند.

وقتی جنگ تحمیلی شروع شد، مردمِ ما مشغول کارهایشان بودند. تا احساس تهدید شد، جوان از دانشگاه، از بازار، از کارخانه، از روستا، از شهر، از داخلِ زندگیهای راحت، بیرون آمد و به استقبال خطر رفت، برای دفاع از هویت خود؛ «فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر»؛ عده‌ای شهید شدند، عده‌ای جانباز شدند، اکثریت عظیمی هم هنوز هستند - توی صحنه‌اند - و روزبه‌روز بیشتر می‌شوند.

من گفته‌ام، تأکید می‌کنم بر این معنا و با یقین این را عرض می‌کنم که: جوانِ امروز - جوانِ نسل سوم - در آمادگی خود و شجاعت خود و غیرت خود برای دفاع از هویت دینی و انقلابی خود، از جوانِ نسل اول - که در دوره‌ی جنگ تحمیلی و دفاع مقدس حضور داشت - هیچ کمتر نیست، شاید هم جلوتر است.

ره‌بر معظم انقلاب ۱۳۸۵/۱۱/۲۸

همواره در قرآن و سیره‌ی اهلبیت علیهم السلام به انفاق کردن توصیه شده است. انفاق در منظر رهبر انقلاب به این معنای پر کردن نقاط  خالی ست. هر بذل و بخششی نام انفاق نمی‌گیرد. مسلمان مؤمن زیرک است. به همین دلیل او وظیفه دارد تا نقاط ضعف یا به قولی سوراخ های کشتی اجتماع را پیدا کند و اهتمام خود را برای پرکردن آنها بکار گیرد. در این راه هر آنچه او بدهد حکم انفاق در راه خداوند را دارد.. از بذل فکر و وقت و خلاقیت گرفته تا بذل جان! به همین دلیل است که ره‌بر عزیز انقلاب اجری کمتر از سربازان دفاع مقدس برای جوانان مؤمن انقلابی این زمان قایل نیستند. 

بیندیشیم که در کجا ایستاده ایم؟ دفاع امروز نیازی به ترک دانشگاه و بازار و کارخانه و روستا و شهر ندارد. بلکه در همین دانشگاه و بازار و کارخانه و روستا و شهر است. امروز سنگر هایمان را باید در پارک ها پهن کنیم، در سینماها و در کتابفروشی ها.. افسوس که سربازان این جنگ اندک اند...

بصیر باشیم، آگاه باشیم و دقیق!

روایتی از متن و حاشیه‌ی بازدید ره‌بر انقلاب از نمایشگاه کتاب

+ خوانده‌اید یا خواهید خواند، این بار با دقت بیشتری به سوال های ره‌بر بیندیشید.

ابتدا

بسم‌الله.

واقعاً یک «تحوّل» لازم است؛ تحوّل احتیاج دارد به این‌که ما وضع کشور را بدانیم، نیازهاى آینده را بدانیم.

بـر اساس ایـن‌ها باید افـراد صاحب‌فکـر و به اصطــلاح «راهبـردنگران فـرهنگى» -به تعبیر رائج، استـراتژیست‌هاى فرهنگى- بنشینند و راه‌حل‌هاى اساسى پیدا کنند.

رهبر معظم انقلاب در دیدار اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی؛ 23/03/1390

درست هنگامی که همه‌ی ما سرگرم امور روزمره‌ی خود هستیم، صبح ها از خانه می‌زنیم بیرون و شب‌ها بر می‌گردیم. هنگامی که روز و شبمان را به فکر پول و جایگاه و لذت می‌گذرانیم، فردی در میان ما نفس می کشد که شب‌ها از خواب بیدار می‌شود و به حال چیز هایی که حتی فکرشان را هم نمی‌کنیم گریه می‌کند. چه چیز باعث می‌شود که در هر دوره کسی باشد که بحال بقیه گریه کند؟ چه چیز باعث خانه نشینی علی علیه السلام می‌شود؟ چه چیز باعث انتظار هزار و چهارصد ساله‌ی امام زمان عجل الله فرجه برای ظهور می شود؟ تا بحال حتماً از خودتان سوال کرده اید که مگر سیصد و سیزده نفر چه مقدار زیادی ست که این قدر طول کشیده است ظهور حضرتش؟

روی تمامی عرایضم در این وبلاگی که می بینید با قشر متفکر است! با افرادی ست که صاحب خودآگاهی و بینش هستند. می‌خواهم بپرسم که تا چند باید منتظر کسی باشیم تا از غیب بیاید و کار ها را درست کند؟ این مسلمان قرن بیست و یکم تا کی می خواهد بنشیند و انتظار بدون عمل را تحمل کند؟ 

به این سوال فکر کنید.. 

سعی می کنم پست ها کوتاه و مجیز باشند. همینطور تلاشم بر این است که چیزی به خوانندگان وبلاگ اضافه کنم. خوشحال می شوم تا بتوانم چیزی یاد بگیرم!

التماس دعا...